Ostatnie wydarzenia na scenie politycznej, debata sejmowa, posiedzenie komisji spraw zagranicznych, po raz kolejny obnażyły zachowania i postawy polityków. I po raz kolejny słyszę komentarze dziennikarzy w stylu : miałem/miałam nadzieję, że tak ważna sprawa jak pozycja Polski w Unii Europejskiej sprawi że dyskusje będą merytoryczne, a nie pełne osobistych wycieczek. Albo : miałem/miałam nadzieję, że okres przedświąteczny wprowadzi bardziej życzliwą atmosferę. Przyznam, że nie mogę wyjść z podziwu, jak ciągle niski jest poziom świadomości komentatorów w zakresie mechanizmów kierujących zachowaniem i postawą polityków.

Zawsze dzień ten będzie mi się kojarzył z 13 grudnia 1981 roku. To co wówczas przeżywałem miało charakter głębokich doznań, których natężenia wcześniej nie znałem. Kiedy po przebudzeniu wysłuchałem Jaruzelskiego nie wiem dlaczego, ale zaraz pobiegłem do kościoła. Wyczuwałem tam wyjątkową bliskość z tymi, którzy wypełniali kościół tak, że nie mogłem wejść do środka. Na koniec mszy śpiewaliśmy „Boże coś Polskę” ,a w refrenie słowa „ojczyznę wolną racz nam wrócić Panie”. Trudno było powstrzymać łzy. W tamtym czasie pisałem coś na wzór pamiętnika. Mam go do dziś. Czytając zapiski pod datą 13 grudnia 1981 powraca klimat tego dnia. Było w nim coś wzniosłego, a zarazem bolesnego. Dziś dzień ten jedynie wyzwala wspomnienia, ale nie nienawiść do tych, którzy byli inicjatorami stanu wojennego.

Blog ten jest dla mnie okazję do upublicznienia tego, co uznaję za ważne. Stąd w kolejnych wpisach jeżeli nie jako temat główny, to przynajmniej  poboczny, pojawia się zagadnienie ludzkiej psychiki. Może jestem monotematyczny, ale nic na to nie poradzę, że nasze życie tak bardzo jest od niej uwarunkowane. Gdzie się nie obejrzę to dostrzegam jej wpływ. Oczywiście są tacy, którzy z pełnym przekonaniem twierdzą, jak bardzo są od niej uniezależnieni. Dziś, często nie podejmuję nawet próby wyprowadzania ich z  błędu, kiedy dostrzegam jak bardzo są zamknięci przed przyjęciem prawdy, która potwierdzona jest przez naukę „twardymi” dowodami.  Pisząc o różnych zjawiskach, wydarzeniach, czy ludziach wręcz nawykowo odnoszę się do tego, co leży u ich fundamentów, co jest źródłem ludzkich postaw i zachowań. Chyba już nie potrafię postrzegać rzeczywistość  tylko „po wierzchu”.  

Jutro minie 6 lat od zakończenia  procesu leczenia mojej choroby nowotworowej. Dla mnie jest to również wspomnienie wyjątkowo intensywnej pracy nad moją psychiką. Lekarze realizowali swoje procedury, a ja swoje. Trudno ocenić, które były bardziej skuteczne. A może  jedne uzupełniały drugie? 

Z pewnym zdziwieniem usłyszałem z ust przedstawicieli PiS, że są za tym, aby wprowadzić do polskiego prawa karę śmierci. Dla mnie jest to wyraz postawy bardzo odległej od tej, promowanej przez kościół katolicki.  Okazuje się, że często podkreślane deklaracje przez członków PiS  o znaczącej roli w ich programie wartości chrześcijańskich, to tylko puste deklaracje.