W czasie prowadzonej przeze mnie sesji coachingowej trzydziestoletnia kobieta powiedziała mi, jak trudno jest jej ułożyć sobie życie. Z jakiś, niezrozumiałych dla niej powodów, nie potrafi zbudować trwałego związku, o którym tak marzy. Kiedy zapytałem o jej doświadczenia, w odpowiedzi usłyszałem głównie historię relacji pomiędzy jej rodzicami. Klimat w rodzinnym domu nazwała terroryzmem. Dostrzegłem w tej młodej kobiecie dwie postaci, jedna, przepełniona potrzebą bliskości, i druga, pełna lęku przed związkiem. W jej dotychczasowym życiu niestety prym wiodła ta druga. Doświadczenie to po raz kolejny wywołało u mnie pytanie : ile w naszej teraźniejszości jest przeszłości ?
Pytanie to jest w pełni uzasadnione nie tylko z powodu doświadczeń mojej klientki, ale również z powodu wyników badań dających „twarde” informacje o tym, jak pracuje ludzki mózg. Jedne z nich, które zrobiły na mnie ogromne wrażenie mówią, że w tworzeniu obrazu jaki widzimy bierze udział nie tylko nasze oko, ale przede wszystkim informacje płynące z innych obszarów mózgu. Ich udział w tym, co widzimy, wynosi aż 90 %. Według naukowców oznacza to, że mózg tworząc obraz rzeczywistości korzysta głównie z informacji zawartych w innych obszarach mózgu, gdzie zapisane są nasze doświadczenia.
Moja klientka jak mi opowiadała, przyłapywała się na tym z jaką wnikliwością obserwowała mężczyzn przez pryzmat ich inklinacji do agresji. Jej uwaga śledziła ich gesty i tembr głosu. Było to tak silne, że często nie potrafiła opanować swojej uwagi.
W latach osiemdziesiątych XX wieku psychologowie odkryli zjawisko, które nazwali „zespołem stresu pourazowego” (PTSD – Post Traumatic Stress Disorder). Jego charakterystyczną cechą jest uaktywnienie się reakcji po traumatycznych wydarzeniach (np. na przemoc) dopiero po wielu latach. W zachowaniu człowieka dotkniętego PTSD pojawia się lęk lub agresja, której przyczyną nie jest teraźniejszość, ale to, co miało miejsce w przeszłości i to często bardzo odległej.
Nie tylko bolesne doświadczenia, ale i ogólny obraz świata jaki został nam dawniej zaprezentowany przez rodziców i wychowawców determinuje to, jak postrzegamy go dzisiaj. W zależności od tego, czy w przeszłości świat był nam zaprezentowany jako ten, w którym możemy się czuć bezpiecznie, lub jako pełen zagrożeń, tak będziemy widzieli go również dzisiaj. To przeszłość sprawia, czy dzisiaj życie traktujemy jako szansę, czy jako zagrożenie, co nie pozostaje bez wpływu na nasze dzisiejsze decyzje i wybory.
Moja klientka zadała mi pytanie: na ile jestem w stanie wyzwolić teraźniejszość z przeszłości ? W tym momencie przypomniały mi się słowa Carla Junga, które jej zacytowałem : „Dopóki nie uczynisz świadomym to, co nieświadome, będzie to kierowało twoim życiem, a ty będziesz nazywała to przeznaczeniem.”
Dziś, po kilku sesjach, potrafi już odczytywać myśli i uczucia, które są „produktem” jej przeszłości. Jednocześnie intensywnie ćwiczymy stan „tu i teraz” , który prowadzi ją do „czystej teraźniejszości”. Widząc jej determinację wierzę, że już wkrótce potrafi postrzegać mężczyzn takimi jakimi są. Ich obraz nie będzie już zakłócany jej przeszłością , a jeżeli nawet tak się zdarzy, to bez trudu potrafi to zdiagnozować.